از همین حالا با اندکی تلرانس، تکلیف قبل و بعد دربی پیش رو مشخص است. اگر استقلال راهی فینال شد، گروه کثیری از هواداران و متاسفانه اعضای باشگاه پرسپولیس این پیروزی را از پیش تعیین شده دانسته و ادعا می کنند برای دلخوشی هواداران رقیب شرایطی ایجاد شده که استقلال برنده دربی باشد. تکلیف هواداران استقلال نیز مشخص است، در این سالها تمام موفقیت های رقیب را زیر سوال برده اند و قرار نیست این بار نیز تفاوتی در این روند ایجاد شود.
تا یکجای این ماجرا تا حدی قابل قبول است. در سطح اول فوتبال اروپا نیز هواداران یونایتد باشگاه لیورپول را "لیوارپول" خطاب کرده و قهرمانی مقتدرانه و با فاصله ای قابل توجه شاگردان یورگن کلوپ را بسته به ورود تکنولوژِی VAR می دانند. بین بارسلونا و رئال مادرید نیز روال متفاوتی برقرار نیست و هواداران از ژنرال فرانکو گرفته تا یوفا را عامل اصلی موفقیت های یکدیگر از 70 سال قبل تا همین امروز می دانند، اما تفاوت اصلی در واکنش آنهایی ست که کلمه به کلمه صحبت هایشان بار حقوقی دارد.
علاوه بر امکانات و تکنولوژی و اینها، اینجای فوتبال مان تفاوتی خسته کننده با سطح اول فوتبال اروپا دارد. از اینتر و یوونتوس دشمن تر داریم؟ آنتونیو کونته در هفته های اخیر حتی یک بار هم نهمین قهرمانی بیانکونری (تصور کنید 9 قهرمانی متوالی یک تیم در ایران) را زیر سوال نبرده و این موفقیت را حاصل ساختار درست و کیفیت بالاتر یوونتوس خطاب کرده است. در نهایت در جنجالی ترین حالت ممکن که فوتبال ایتالیا را بهم ریخت نیز از مدیران اینتر خواستار تقویت تیم شده است.
پپ گواردیولا اصرار به بستن گارد قهرمانی برای لیورپول دارد، کارل هاینس رومینیگه همین دیروز تماشای بازی لیونل مسی را لذت بخش توصیف می کند و حتی مالک متمول پاری سن ژرمن نیز به زیبایی فوتبال آتالانتا اشاره دارد
اما سرپرست پرسپولیس بلافاصله بعد از قرعه کشی تأسی گرفته از فضای مجازی ابراز امیدواری می کند اتفاقات چند وقت اخیر (لابد به زعم او داوری های به سود استقلال) در دربی پیش رو رخ ندهد و سرپرست استقلال نیز برای اینکه در فضای مجازی به بی عرضگی متهم نشود پاسخ او را می دهد. بازیکن استقلال یک شایعه ثابت نشده را به یک جایگاه رسمی در تیم رقیب نسبت می دهد و مدافع پرسپولیس نیز با انتشار عکسی از یک تصمیم غلط داور به زعم خودش ابراز امیدواری می کند داوری این بار به ضرر تیمش نباشد.
در جایگاه یک بیننده اگر تصمیم گرفته باشیم قرعه کشی نیمه نهایی را مستقیم تماشا کنیم، اولین واکنشی که می بینیم درگیری و جنگ لفظی و کشیده شدن آن به فضای مجازی است. نه کسی کاری به آمار و ارقام ندارد، نه آنچنان درگیر مشکلات یحیی گل محمدی در پست دفاع چپ و معظل فرهاد در صورت نرسیدن شیخ دیاباته است. از همین حالا پست های تند و توهین آمیز آغاز شده، نتیجه دربی هر چه باشد از سوی یک طرف به حمایت موضع قدرت از تیم رقیب و بی عدالتی ربط داده می شود و تقریبا تردیدی در این رابطه وجود ندارد.
سالهاست از فوتبال لذت نمی بریم. به ندرت یک استقلالی موفقیت های سالهای اخیر پرسپولیس را فوتبالی دانسته و البته پرسپولیسی ها نیز بیکار ننشسته و حتی افتخارات تاریخی تیم رقیب در سطح قاره آسیا را نیز زیر سوال می برند، هر کدام هم مدعی هستند از چیزی باخبرند که روزنامه نگار و بالاتر از آن که در بطن فوتبال قرار دارد هم این اخبار پشت پرده را نمی داند.
ساختار باشگاه لیورپول به قدری پیشرفت کرده که فقط یک مربی برای اوت انداختن استخدام می کند. چه اشکالی دارد؟ ما هم یکی را بیاوریم و شیرین تر و بامزه تر کری بخوانیم. مثلا دربی حذفی است؟ اکانت رسمی باشگاه پرسپولیس می تواند عکسی از گل 21 سال قبل افشین پیروانی در فینال جام حذفی سال 78 پست کرده و ادعا کند ما همیشه در دربی های حذفی پیروزیم.
استقلال چه کار کند؟ در ریپلای همین پست به دربی حذفی سال 90 اشاره کرده و آن تیکه از گزارش پیمان یوسفی را که گفت "استقلال، نه ببخشید مجتبی جباری 2- پرسپولیس 0" را در پای پست پرسپولیس کامنت کند. اینها همگی شاید تازه اولین ایده ایست که به ذهن آدم می رسد و می شود قشنگ تر از اینها هم کری خواند.
مثال؟ باشگاه لایپزیش بعد از شکست چلسی در فینال facup برابر آرسنال به شوخی خبر از پشیمانی تیمو ورنر از انتقال به چلسی می دهد و هزار و یک نمونه شیک، مودبانه و در کلاس یک باشگاه بزرگ دیگر.
ما از یحیی و فرهاد انتظار یک بازی تماشایی را داریم. گرچه عرف بازی های حذفی آنهم در این سطح حساسیت شامل احتیاط و ترس از گل خوردن هم می شود، اما دوست داریم بعد از سوت پایان در مورد تصمیمات تاکتیکی دو سرمربی صحبت کنیم. مثلا بگوییم یحیی چقدر در صدور اجازه جمله به یکی از هافبک دفاعی هایش مانند نوراللهی جسور عمل کرد و یا فرهاد علیرغم همه مشکلات با یک خط جلو بردن وریا و بازی دادن به او در پست وینگر هنگام هجوم، پیروزی تیمش برابر قهرمان لیگ را رقم زد.
اصولا در جایگاه مخاطب نقش خودمان را خیلی دست کم می گیریم. همه معترضیم چرا رسانه ها زرد عمل کرده و به مباحث فنی نمی پردازند، چرا فلان بازیکن و سرپرست کری سخیف می خوانند و حتی پای سخنگوی وزارت نیز به این موارد باز می شود. اما در نظر نمی گیریم ترند شدن این رفتارهاست که فلان بازیکن و مربی را مجاب می کند دست به چنین کارهایی بزند و این ماییم که آنها را ترند می کنیم.
در بین پیشکسوتان استقلال و پرسپولیس، کمتر خبرنگاری این روزها تمایل دارد نظر مثلا مهدی مهدوی یا صادق ورمرزیار را در مورد ذربی بپرسد. می دانیم تیتر جنجالی اصولا از این گفت و گوها در نمی آید و به دنبال آنهایی می رویم که پیش ترها دنبال تحقیر رقیب رفته اند. چرا؟ کلیک بیشتر و این ماجرای کلیک وظیفه مخاطب است.
دربی دیگری در پیش رو است و بالاخره این بازی نیز مانند دربی های قبلی برنده ای دارد. دو هفته فرصت داریم و باید از یکجا شروع کنیم. بیایید گل های تماشایی بازی های قبل، تحلیل های فنی و خاطرات فراموش نشدنی دربی را ترند کنیم. بعد از یک مدت، سرپرست و پیشکسوت نیز چاره ای ندارند با ما همسو شوند.