در اتفاقی اگر هم نه نادر اما بسیار جالب در روز 17 شهریور 1394 گل‌های تیم ملی فوتبال ایران در برابر هند را در شهر بنگلور هند سه بازیکنی به ثمر رساندند که به ترتیب سنی مذهب ، ارمنی و شیعه مذهب هستند.
سردار آزمون که گل اول را در دقیقه 29 به ثمر رساند متولد شهرستان گنبد کاووس و اهل تسنن است. 
گل دوم را آندرانیک تیموریان وارد دروازه هندی‌ها کرد که مسیحی ارمنی است و نخستین ارمنی که بازوبند کاپیتانی تیم ملی فوتبال ایران را بر دست بسته است. ( در سال 1375 و در یک بازی دوستانه میان ایران و ترکمنستان البته مارکار آقاجانیان – یکی از دستیاران امروزی کارلوس کی روش- بازوبند کاپیتانی بست اما چنان که گفته شد آن بازی دوستانه بود).
سومین گل را نیز مهدی طارمی به ثمر رساند که مانند اکثریت مردم ایران شیعه مذهب است.
نمی‌خواهم از بازی فوتبال بگویم بلکه می‌خواهم از قابلیت فوتبال بگویم که می‌تواند شیعه و سنی و ارمنی را در کنار هم قرار دهد و وحدت در عین کثرت را تحقق بخشد و می توان از خود ایران گفت که ذیل نام آن هم بازیکن سنی گل می‌زند و هم شیعه و هم ارمنی و در دنیای خشونت‌زده امروز که هر روز اخبار درگیری اقوام و مذاهب منتشر می‌شود چه تصویری از این زیبا‌تر و گویاتر؟
با این که هند به عنوان سرزمین هم‌زیستی مذاهب و ادیان شناخته می‌شود اما در همین هند، مسلمان ها از احساس تبعیض رنج می‌برند و در کارنامه نخست وزیر کنونی آن تمایلات افراطی برای سلطه کامل هندوها مشهود است ولو پس از صدارت انکار کند. 
در بنگلور هند اما تیم ملی فوتبال ایران در اتفاقی نادر و شاید بی سابقه با ترکیبی از شیعه و سنی و ارمنی به میدان رفت و هریک هم گلی به ثمر رساندند.
شاید برخی این اشارات را به مقوله فوتبال نامرتبط بدانند یا بگویند سرمربی خارجی را که خارج از این سه است از قلم انداخته‌ایم و فوتبال ربطی به این مقولات ندارد.
گیرم به موضوع فوتبال ربطی نداشته باشد اما آیا برای ایران گل نزدند و به خاطر ایران شادی نکردند؟
فوتبال ملی یکی از ظرفیت‌های نزدیک سازی اقوام و مذاهب ایرانی است و جنبه های فراورزشی فوتبال همان نکته‌ای است که آقای وزیر ورزش که مدام فوتبال را با دیگر رشته‌های ورزشی مقایسه می‌کند چه بسا از آن غافل است.
واقعیت این است که فوتبال قابلیت‌های غیر ورزشی فراوانی دارد و این سخن گزاف نیست که می‌تواند در خدمت صلح به کار گرفته شود. مگر هم‌زمان با بازی ما و در تهران، افغان‌ها به جای کشور خودشان در ایران بازی نکردند و قرار نیست سوری‌ها هم بیایند؟
در دنیای آشوب‌زده کنونی که دست‌های بیگانه خواب برهم زدن یک‌پارچگی ایران را می‌بینند حضور جوانانی از اقوام و مذاهب گوناگون در تیم ملی فوتبال ایران فرصت مغتنمی است؛ بسیار مغتنم و به پاس گل هایی که آنان تقدیم می کنند باید و سزد که از سوء تفاهم‌ها و بدگمانی ها کاست.
با این اوصاف دریغ است که درباره بازی ایران و هند تنها به رقابت‌های انتخابی جام جهانی 2018 و جام ملت‌های 2019 اشاره شود.
پس جا دارد بر تعلقات و خاست‌گاه سه بازیکن هم تاکید کنیم. نمایشی از کثرت در عین وحدت و وحدت در عین کثرت.