آیا با نبود باشگاه های سازنده ای نظیر راه آهن،پاس،پیکان،سایپا،بانک ملی،صباباتری،آرارات در تهران باز هم شاهد بروز استعدادهای تهرانی خواهیم بود؟ آیا نباید قسمتی از درجا زدن فوتبال ایران را تهی شدن فوتبال تهران از ستاره ها دانست؟
تابستان 86 بود که به ناگاه اعلام شد باشگاه پاس تهران با قدمتی نزیک به 44 سال منحل شد و به جای این باشگاه پاس همدان در لیگ برتر حاضر باشد. رویه ای که بعدها برای پیکان تهران،صباباتری تهران،راه آهن تهران هم شکل گرفت، هر چند این آخری به خارج از استان تهران منتقل نشد و فقط پسوند شهرری را به جای تهران برگزید.
به خوبی به یاد دارم که در دوران کودکی در اوایل دهه 70 ، برای دیدن بازی بانک تجارت و کشاورز به استادیوم امجدیه رفتم. بانک تجارت در آن سالها با ستاره هایی نظیر مارکار آقاجانیان،محمد احمدزاده،احمد سجادی،یحیی گل محمدی،علی دایی،افشین پیروانی،رضا ترابیان و کشاورز با ستاره های نظیر زنده یاد سیروس قایقران،زنده یاد فریبرز مرادی، کریم باقری،نادر محمدخانی،کوروش برمک، مجید نامجو مطلق،عباس انصاریفرد،سید علی افتخاری،جواد زرینچه،رضا شاهرودی،بهروز رهبری فرد و بسیاری دیگر دیداری جذاب و حساس و زیبا را به نمایش گذاشتند.
اتفاقی که بعدها با آغاز لیگ آزادگان کمتر تکرار شد و فوتبال باشگاهی تهران کم کم به قهقرا رفت و امروز کمتر کسی رغبت می کند تا دیدارهای فوتبال باشگاه های تهران را دنبال کند، چه برسد به دیدن این بازی ها. فوتبال ایران بی گمان بسیاری از تاریخ خود را وامدار فوتبال تهران است. تهرانی که امروز به همراه حومه دارای 13 میلیون نفر جمعیت است که البته از نظر میزان جمعیت تنه به تنه کشور 16 میلیونی هلند می زند.
هلندی که سالیانه صدها لژیونر اعم از بازیکن و مربی به انگلیس،ایتالیا،آلمان و اسپانیا می فرستد و بی گمان این پتانسیل را مرهون آکادمی های فوتبال مشهوری نظیر آژاکس،پی اس وی آیندهوون و فاینورد رتردام است. وقتی در اواسط دهه 80 پاس تهران در رقابتی نزدیک با استقلال یک بار قهرمان و بار دیگر نایب قهرمان شد، بی گمان کسی تصور این را نمی کرد که روزی اثری از این تیم پرسابقه باقی نماند.
روزی استادیوم آزادی تهران شاهد دیدار پرسپولیس – پاس در همین اواسط دهه 80 بود که 80 هزار نفر را به ورزشگاه کشانده بود. کار به جایی رسیده بود که مزدک میرزایی گزارشگر این دیدار بارها اعلام می کرد که همچنان طرفداران به ورزشگاه می آیند. آیا اکنون برای بازی پرسپولیس – پاس همدان بیش از 20 هزار نفر به ورزشگاه می آیند؟ پاس در آن زمان متشکل از ستاره های بسیاری بود که بعدها صباباتری و پیکان هم با الگوبرداری از این تیم دست به تاسیس استادیوم اختصاصی و آکادمی فوتبال زدند و بازیکنان بسیاری را در همان عمر کوتاه خود در تهران به فوتبال ایران معرفی کردند.
دلیل انتقال این تیمها وسعت بخشیدن به مساحت جغرافیایی لیگ برتر و استفاده همه شهرها از امکانات باشگاه حرفه ای عنوان می شود. اتفاقی که در مورد صبای قم و پیکان قزوین هرگز رخ نداد و تمرینهای این تیم ها در تهران برگزار می شود و فقط برای بازی همچون میهمان به شهرهای متبوع خود می روند. از مسئولینی که این تیمها را به شهرهای دیگر ایران انتقال دادند باید سوال کرد در ترکیب کنونی صبا چند بازیکن قمی وجود دارد؟ در ترکیب پیکان چند بازیکن قزوینی حضور دارند؟ در پاس همدان به غیر از وحید علی آبادی آیا بازیکن بومی بازی می کند؟
راه آهنی که پسوند شهرری را یدک می کشد، کدام بازی خود را در ورزشگاه مدرس این شهر برگزار کرده است؟
آیا مردم شهرری اصلاً این تیم را به عنوان تیم شهر خود به رسمیت می شناسند؟ آیا حال که نفت تهران به اراک منتقل می شود،چهار سال بعد بازیکن اراکی در این تیم خواهیم دید؟ موافقین این طرح تعداد زیاد تیمهای تهرانی را باعث کم تماشاگر شدن این رقابتها می شود، اما این نکته را فرموش کردند که در لیگ برتر انگلیس شهر لندن و حومه با 13 میلیون جمعیت تیمهای آرسنال،چلسی،وستهم یونایتد،تاتنهام،فولهام را دارد که بی گمان این تعداد تیم برای شهری با این میزان جمعیت معقول به نظر می رسد. حال آنها نتوانستند طرفدارانی را جذب خود کنند عمدتاً به دلیل افتخاراتی بود که این باشگاه ها کمتر فرصت به دست آوردن آنها را یافتند. اما فراموش نکنیم که همین باشگاه ها بسیاری از بازیکنان فوتبال تهرانی را به فوتبال ایران معرفی کردند.
زمانی بود که فوتبال تهران پر از استعداد هایی بود که از زمین های خاکی تهران شروع کرده بودند و به بالاترین مدارج فوتبال ملی رسیده بودند. مرتضی کرمانی، مجتبی محرمی،برادران فنونی زاده،برادران بیانی،نادر محمدخانی،ناصر محمدخانی،فرشاد پیوس،امیر قلعه نویی،علی اصغر مدیرروستا،محسن گروسی،امیر موسوی نیا،حسین عبدی،محسن آشوری،جواد زرینچه،حمیدرضا استیلی،محمد خاکپور،مهرداد میناوند،مجتبی جباری،رضا جباری،برادران مهدوی کیا،برادران مجیدی،آندو و سرژیک تیموریان،ادموند اختر،ادموند بزیک،وحید هاشمیان،فرد ملکیان،فرزاد آشوبی،محمد نصرتی،جواد نکونام و بسیاری از بازیکنان دیگر که از قلم افتادند همه از استعداد هایی بودند که از فوتبال تهران رشد کردند و به تیم ملی و پرسپولیس و استقلال و پاس رسیدند و بعضاً لژیونر هم شدند. آیا با نبود باشگاه های سازنده ای نظیر راه آهن،پاس،پیکان،سایپا،بانک ملی،صباباتری،آرارات در تهران باز هم شاهد بروز استعدادهای تهرانی خواهیم بود؟ آیا نباید قسمتی از درجا زدن فوتبال ایران را تهی شدن فوتبال تهران از ستاره ها دانست؟
فوتبالی که انگیزه ای برای ادامه آن در تهران وجود ندارد و با این که 13 میلیون نفر جمعیت را در خود جا دارد، فقط 4 تیم در لیگ برتر 18 تیمی فوتبال ایران دارد که دو تای آن هیئت مدیره هم ندارند و به تبع آن آکادمی قدرتمندی ندارند. آیا یادمان رفته که تهران هم جزئی از ایران است و نیاز به توجه دارد؟ تمرکز زدایی ایده بسیار خوبی است، اما آیا این تمرکز زدایی به از بین رفتن استعدادها و احیاناً هرز رفتن جوانان تهرانی می ارزد؟
متاسفانه مسئولین تصمیم گرفتند ورزش خود را روی خرابه های شهر تهران آباد کنند. پیشنهاد می کنیم از این به بعد فوتبال تهران را تعطیل کنید چون اگر تیمها از لیگ برتر باشگاه های تهران به لیگ یک و لیگ برتر صعود کنند، همچون یتیم آواره به سایر شهرها منتقل می شوند و بازیکنانی که برای صعود این تیم زحمت کشیدند مجبور به کوچ به شهرها و تیمهای دیگر می شوند.
با این شرایط هیچ جای تعجبی ندارد که فوتبال ایران در سالهای آینده پیشرفتی نکند و موقعیت کنونی خود را از دست بدهد. وقتی شهری با 13 میلیون جمعیت توانایی پرورش استعداد های بالقوه خود را ندارد، نباید از آن توقع داشت تا به فوتبال ملی کشور نیز کمکی کند.روی همین اصل و تصمیمات خلق الساعه ای که گرفته می شود، پیشنهاد می کنیم فوتبال تهران را به جز پرسپولیس و استقلال را منحل کنید تا همه ایران از موهبت فوتبال بهره مند شوند، 13 میلیون جمعیت تهران و استعدادهای آن هم فدای سرتان !!