عشق است زنده یاد ناصر خان حجازی و استقلال

کسب نتیجه مساوی در بازی با الریان و برد العین در دیدار اولش در مقابل الهلال گویای این بود که استقلال باید با همه ی توان به مصاف این تیم اماراتی می رفت. از این رو قلعه نویی باید ترکیبی تهاجمی را در نظر می گرفت که با یک بازی منطقی و هجومی و با حمایت تماشاگران بتواند حداکثر امتیاز را از این بازی کسب کند.

نیمه اول: بازی خوب آرزه و تأثیر مستقیم مجیدی بر روند بازی

در اوایل نیمه ی اول استقلال با یک ترس کاذب از نام ستاره های العین بازی چندان دلچسبی را ارائه نداد و این العین بود که سوار بر بازی شد.

اما بعد از دقیقه ی 15 و تنها به مدت 5 دقیقه استقلال توپ و میدان را در اختیار گرفت. بازی زیبای ویسنته آرزه در میان اشتباهات فراوان بازیکنان استقلال و در نبود خسرو حیدری که خلاء حضورش بسیار محسوس بود به خوبی به چشم می آمد.

آرزه نشان داد که حتی اگر در چنین مسابقات حساسی به او اعتماد شود می تواند بازده مفیدی برای تیم داشته باشد. از دقیقه ی بیست به بعد باز هم این العینی ها بودند که بازی را در دست گرفتند و با اتکا به حرکات اکوکو و ژیان موقعیت هایی را بر روی دروازه استقلال ایجاد کردند.

اما اشتباهات خط حمله و به خصوص حاتمی فرصت جولان بیشتر را در محوطه ی جریمه از استقلال گرفته بود. حدود دقیقه ی 35 بازی بود که فرهاد مجیدی برای بازی فراخوانده شد. همگان انتظار داشتند که بازیکنی مانند حاتمی از ترکیب خارج شود. اما این ویسنته آرزه بود که در میان تعجب با فرهاد مجیدی تعویض شد.

در آن لحظه این سوال به ذهن خطور می کرد که چرا بازیکنی که تا آن زمان جزو معدود خوب های زمین بود و تلاش می کرد تا با ادامه ی روند خوبش اعتماد کادر فنی را به سوی خود جلب کند تعویض شد؟ آیا کس دیگری شایسته ی تعویض نبود و آیا با این کار انگیزه کشی نکردیم؟

مجیدی حلقه ی گمشده ی بازی

اما با ورود فرهاد مجیدی به درون زمین بازی روند دیگری به خود دید. فرهاد مجیدی با تجربه ای که از سال ها حضور در این رقابت ها و تیم های عربی داشت بهترین گزینه برای برگرداندن ورق به نفع استقلال در آن شرایط بود.

این مهاجم همه چیزش در سطح یک مهاجم بین المللی است. سرعت بالا، انعطاف بالا، حضور فعال در همه ی نقاط تهاجمی، قدرت تمام کنندگی بالا و … جملگی در فرهاد مجیدی خلاصه شده است.

در واقع فرهاد حلقه ی گمشده ی این بازی بود. با ورود مجیدی و با شناختی که اعراب روی این بازیکن داشتند دفاع العین تمرکز خود را بر روی مهار این بازیکن قرار داد و این امر باعث به وجود آمدن دو فرصت شد:

1- العین تا آن هنگام پرسینگ از جلو را در دستور کار خود قرار داده بود و مانع از ارتباط خطوط تدافعی با هافبک ها و مهاجمان می شد. با حرکت های مورب مجیدی و جدا شدن این بازیکن از دفاع العین از شدت این پرسینگ کم شد.

2- هافبک های استقلال با فراغ بال بیشتر توپ را به گردش درآوردند و روند هجومی تیم بهتر و بهتر شد.

نیمه دوم: طوفان تجربه

در ابتدای نیمه دوم آرش برهانی به جای فرزاد حاتمی پراشتباه به درون زمین مسابقه آمد. این تعویض نیز تأثیرگذار بود و برهانی توانست بخشی از خلاء حرکتی را که در نیمه اول در خط تهاجمی دیده می شد پوشش دهد.

ساموئل: تلفیق قدرت، دقت و تجربه

بی شک یکی از موثرترین بازیکنان استقلال در لیگ برتر و همین لیگ قهرمانان جی لوئید ساموئل بوده است.

ساموئل باتجربه با قدرت بدنی بهترین فاکتور برای مهار بازیکنان عرب است که اکثراً قدرتی هستند. این بازیکن در همه جای زمین حضور داشت و رابط خطوط مختلف تیمی بود.

سرانجام روی سانتر دقیق و بی نقص جباری ساموئل نشان داد که هوش هیجانی یک مهاجم را نیز داراست و به مانند بازی با الریان و این بار با ضربه ی سر دیدنی دروازه ی العین را گشود. شاید زدن چنین گلی در مسابقات لیگ قهرمانان آسیا برای یک مهاجم نیز دشوار باشد اما ساموئل و تجربه اش این مهم را انجام دادند.

بعد از گل ساموئل العین تلاش زیادی کرد تا گل دریافتی را پاسخ بدهد. در نتیجه ی همین امر شکاف بین خطوط تیمی العین بیشتر شد و مجیدی با علم به این موضوع بیشتر در پشت مدافعان حرکات خود را دنبال می کرد.

سرانجام سیاوش اکبرپور که تا آن هنگام بازی پراشتباهی از خود به نمایش گذاشته بود با یک پاس فوق العاده زیبا آن چه را که مجیدی منتظرش بود برای او فراهم کرد و فرهاد هم کسی نبود که قدر چنین موقعیت هایی را نداند و با شوت بی نقص و زمینی خود گل دوم استقلال را به ثمر رساند.

در این بازی نباید از نقش پررنگ مهدی رحمتی به آسانی گذشت. رحمتی بار دیگر غیرت را معنا کرد و نشان داد که تا چه اندازه عنصر ارزشمند و یار وفاداری برای استقلال است. او با واکنش های فوق العاده خود باعث شد تا شیرینی این پیروزی دوچندان شود.

قطعاً برد در برابر یکی از بهترین های گروه می تواند در آینده برای استقلال بسیار کارساز باشد. اما این تازه آغاز کار است و مطمئناً در ادامه ی راه تیم ها با شناختی که از بازی یکدیگر به دست آورده اند، بازی به مراتب روانتری را از خود به نمایش خواهند گذاشت.

به امید تداوم موفقیت های استقلال…

سی دقیقه فشارِ العین روی دروازه. استقلال در خانه، به بُن بست خورده. مثل هفت بازی قبلی که قلعه نویی هدایت آبی ها را در آسیا بر عهده داشت. حمله پشتِ حمله از سوی تیمِ میهمان… چطور می شود از این جهنم گُریخت؟ناگهان تماشاگرانِ حاضر در استادیوم و بینندگان تلویزیونی غافلگیر می شوند. فرهاد مجیدی به کنار زمین آمده، پیش از پایان نیمه ی اول و زودتر از همیشه… قلعه نویی طلسم «بازی ندادن به مجیدی در نیمه اول» را می شکند. بالاخره به فرهاد فرصت می دهد تا طلسم بزرگ تری شکسته شود: «عدم پیروزی استقلال با هدایت ژنرال در آسیا.»مجیدی وارد مستطیل سبز می شود، بدون بازوبند کاپیتانی. بدون آن تکه پارچه ای که می گفتند دلیل یک نیم فصل دوری اش از استقلال بوده. مجیدی وارد مستطیل سبز می شود برای رو در رویی با تیمی که آسیا را با هم فتح کرده اند. باز هم مجیدی و العین در آوردگاه آسیا امّا، این بار مقابلِ هم.

از جهنم تا بهشت

چهره های نامی العین در شروعِ بازی ترسناکند. طوری از لا به لای بازیکنان استقلال، همدیگر را پیدا می کنند که انگار تیمی از اروپا به آسیا پا گذاشته. تقابل با این غولِ بزرگ، بُهت است و یاس. آنها با اُبُهتند. آنها آمده اند تا دستِ پُر تهران را ترک کنند. تا 6 امتیازی شوند. به پیروزی عادت کرده اند و نمی خواهند ترک عادت کنند.این شمایلی است از تیمی که آشکارا هدف های بزرگ در سر دارد و می خواهد هر سدّی را در راهِ این هدف ها بشکند. نشان داده زورش را دارد (زدن سه گل به الهلال عربستان در اولین بازی این فصلِ آسیا) و این زور را از شروع بازی به رخ می کشد… آیا باید در برابرش تسلیم شد؟اینجا باید بزرگی استقلال خودش را نمایان کند. مربی بزرگ، بازیکنان بزرگ و تیم بزرگ. قلعه نویی ستاره اش را به زمین می فرستد. مقابل حملاتِ حریف عقب نمی نشیند که هیچ، یک فوروارد اضافه می کند. حمله در برابرِ حمله. پیغام قلعه نویی با تعویضش این است: نیامده ایم که «نبازیم»، آمده ایم که «پیروز شویم» پس «بجنگ تا بجنگیم!»و کم کم ستاره های میلیاردی العین، در چشم استقلالی ها اقتدارشان را از دست می دهند. آنها بزرگند ولی استقلال هم بزرگ است. پس جسارت به ساق های آبی ها باز می گردد. هر چه از بازی می گذرد استقلال جلوتر می رود و العین عقب تر. بله آزادی جهنم است امّا برای تیم های نگون بخت میهمان. مگر نه آزادی برای استقلال بهشت است. بهشتِ رویاها و آرزوها. اینجا تهران است با استادیومی که سکوهایش دارند با تماشاگران آشتی می کنند.

ده دقیقه ی صلابت، ده دقیقه ی اقتدار

 

فرهاد مجیدی، پدیده ی عجیبی است. گُذر سال ها از انرژی اش نکاسته که هیچ، بر انگیزه اش افزوده. از لحظه ی ورودش چنان می دود که گویا جوانی در اول راه بازیگری اش، می خواهد خودش را نشان دهد! رازش را نمی دانیم! رازِ این انگیزه را و این همه شور و حال را. ولی هر چه هست، به بقیه ی تیم تزریق می شود. استقلال بعد از ورود او چیز دیگری است. روحیه ی «ورود فرهاد» را گرفته یا کوله باری از تجربه بدان اضافه شده را نمی دانیم. آن چه می دانیم و می بینیم تحول استقلال از تیمی به تیمی دیگر است. تحولی حاصل از آمدن فرهاد و از جنس جادو و معجزه ی فرهاد…دُرست دقایقی بعد از ورودش به میدان، توپ می رباید و اولین تیرش را به سمتِ دروازه ی العین پرتاب می کند. نه برای او العین رقیبی شکست ناپذیر نیست. می شود آنها را درهم شکست. و این شجاعت بقیه ی هم تیمی های فرهاد را هم تحت تاثیر قرار می دهد… بالا رفتن اعتماد به نفس است. تزریقِ اعتماد به خود است و اعتماد به بازی در تیمی، که از ابتدای دور برگشت در فوتبالِ ایران آقایی می کند. تزریق عزت نفس به تک تک بازیکنانِ استقلال که بدانند چقدر بزرگ هستند.

با آمدن فرهاد، استقلال «جان» گرفته و مُدام پُر جان تر می شود، جانی که در نیمه ی دوم هویدا شده… مجیدی است و تنها مجیدی است که می تواند دور خودش بچرخد و شوت سنگینی روانه ی دروازه ی حریف کند که مدافعان حریف تواناییِ دیدنش را هم نداشته باشند، چه برسد به مهارش. و داوود سلیمان را برای کابوسی که در راه است آماده کند…

کابوس و جهنم! ترس و وحشت! این بار در اردوی العینی ها! در استقلال حالا، صلابت است و اقتدار! اعتماد به نفس آبی ها آن قدر بالا رفته که ساموئل از فاصله ی دور، سر زنی کند… العین می شکند و استقلال می شکناند. اماراتی ها با تمام عظمتشان، زانو می زنند. در برابرِ استقلال و در مقابلِ ستاره ی تمام نشدنی اش. ستاره ای که ده دقیقه بعد، تیرِ خلاص را بر پیکره ی نیمه جانشان می زند. جان گرفتن استقلال، جانی برای العینی ها نمی گذارد. العینی که در ابتدا به کوهی می ماند، از جا کَنده شده. چرا که کارِ فرهاد کوه کندن است!

پیش به سوی ستاره ی سوم

امیرِ قلعه نویی شجاع بود. آن قدر شهامت داشت که قبول کند حق فرهاد بیش از 30 دقیقه است. که به او میدان دهد تا برایش میدان داری کند. تا بازی را برگرداند و استقلال را به عرش برساند. قلعه نویی به خوبی درک کرد که به فرهاد، مجالِ آقایی کردن بدهد که آقایی کردنِ فرهاد، آقایی کردن استقلال و در نهایت آقایی کردن خود او بود…

استقلال حالا در گروهِ مرگ، صدرنشین است. مرگ برایش به زندگی تبدیل شده چنان چه جهنم به بهشت. نام آبی ها با «رتبه اول» اول عجین شده، چه در ایران و چه در آسیا. و این دلیلی است برای شاد بودن تمام طرفدارانش در آستانه ی نوروز. که سال نود و دو را با خاطرات شیرین آغاز کنند و با آرزوهایی شیرین تر. سالی که شاید در تاریخ بماند.

این دو صدرنشینی همزمان در ایران و آسیا، فقط نشان دهنده ی نتایج خوب نیست. بلکه حاصلِ رسیدن استقلال به کمالِ جاه طلبی است. آن قَدَر که نه از یک موفقیت سیراب شود و نه موفقیتی را دست نیافتنی بداند. این «جاه طلبی» بهترین عیدی برای هواداران است.