رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام گفت: متحجران از همان روزهای اول پیروزی انقلاب موافق جمهوریت نظام نبودند اما صدای آنها خیلی رسا نبود.
آیتالله اکبر هاشمیرفسنجانی با بیان اینکه الان صدای متحجران از ابتدای انقلاب بلندتر شده است ولی راه ما همان جمهوری اسلامی است، افزود: در چارچوب اسلام و با نظر مردم، ما میخواستیم هم مردم را داشته باشیم و هم اسلام را، مردم هم همین را میخواستند.
وی اظهار داشت: ما قبل از پیروزی انقلاب هروقت بحث از شکل حکومت میشد، میگفتیم اصل حکومت مهم است، شکل آن را مردم باید انتخاب کنند. ما در این مورد چیزی از امام (ره) نشنیده بودیم، جز بحثهای ولایتفقیه ایشان. ایشان از سال 48 در نجف بحث ولایتفقیه را شروع کردند.
مدتی طول کشید، بعد هم چاپ و منتشر شد. خب، معلوم شد که ایشان در همین نظام جمهوری «ولایتفقیه» را پذیرفتهاند و این همان چیزی بود که بعداً بعد اسلامی قضیه بود.
هاشمیرفسنجانی با تاکید بر اینکه «نظام جمهوری اسلامی نظر خاص امام(ره) و حاکی از پذیرش ولایتفقیه در قالب جمهوری» بود، متحجران را مهمترین دشمن تفکر «اسلام مردمی» برشمرد. متن گفت?وگوی کوتاه وی را در ادامه میخوانید.
فاصله تاریخی بسیار کوتاهی بین 22 بهمن 57 و 12 فروردین 58 وجود دارد که این فاصله با توجه به اعتمادی که مردم به حضرت امام(ره) داشتند، نوعی عدم طلب رفراندوم مجدد را تداعی میکند.
شما بهعنوان یکی از معدود چهرههایی که همزمان درسال 58 و امروز نقشآفرینی موثری در عرصه نظام دارید، چه تحلیلی از رجوع حضرت امام(ره) در آن فاصله کوتاه و در آن ایام بهخصوص به رفراندوم در رابطه با همهپرسی 12 فروردین 58 ارائه میفرمایید؟
بله، آنطور که شما گفتید، مردم خودشان انقلاب کرده بودند؛ رهبری امام را با دل و جان پذیرفته بودند، مشکلی هم نداشتند که با شورای انقلاب مدتها کار بکنند، ولی امام یک «نظر خاصی» داشتند و معتقد بودند که ما هرچه زودتر کار کشور را به دست خود مردم بدهیم،«بهتر» است. مردم «خودشان» تصمیم بگیرند، «خودشان» فکر کنند، «خودشان» اجرا کنند و با نظام همراهی کنند و برایشان روشن باشد که کار، کار خودشان است، یعنی همان که روح اسلام است و همان که امروز دنیا مدعی است حکومت «مردم بر مردم» است.
این سوالی که امروز شما میکنید را همان ماههای بعد از پیروزی معمولاً خارجیهایی که پیش ما میآمدند، مطرح میکردند. آنها میگفتند انقلابها معمولاً سالها میگذرد تا نظامشان و قانون اساسیشان را بنویسند و تصویب کنند.
چرا شما اینقدر عجله کردید، باید تجربه بهدست میآوردید و نظامهای دنیا را بیشتر مطالعه میکردید. ما هم جوابمان همین بود که این خواست امام بود. امام در نخستین صحبتی که در موقع نصب مهندس بازرگان به نخستوزیری موقت کردند، همین ماموریت را به ایشان دادند که ایشان این دوره موقت را اداره کنند، مجلس تشکیل دهند و قانون اساسی را به تصویب برسانند.
درست همینها را میخواستند در زمان معین و کوتاه انجام دهند. بله، اگر صبر میکردیم، شاید پختهتر از این میتوانستیم قانون اساسی را بنویسیم که احتیاج به بازنگری بعد از 10 سال نباشد. ولی فواید اینکه زود خود مردم را متصدی کار خودشان بکنیم، بیشتر بود. اعتماد به مردم را خوب نشان داد. تجربه ما در این رابطه موفق بود. بعداً هم فرصت شد که قانون اساسی را تا آنجا که مایل بودیم، اصلاح بکنیم.
شبهه بزرگی بر حقیقت شاهکار فلسفه سیاسی حضرت امام(ره) به نام «جمهوری اسلامی» از سوی برخی در جایگاههای متفاوت در ادوار مختلف ایراد شده و آن مبتنی بر این نکته است که حضرت امام(ره) بر روشی «غیر» از جمهوری اسلامی برای اداره کشور معتقد بودند. اما بنا به مصالحی در آن ایام به جمهوری اسلامی «رضایت» دادند. حضرتعالی بهعنوان یکی از منادیان قدیمی اندیشه سیاسی حضرت امام(ره) چه پاسخی بر این شبهه دارید؟
نمیدانم کسانی که میگویند ایشان روش دیگری در نظر داشتند به چه استدلال میکنند و آن چه بوده؟ ما که چنین چیز مشخصی ندیدیم. ما قبل از پیروزی انقلاب هروقت بحث از شکل حکومت میشد، میگفتیم اصل حکومت مهم است، شکل آن را مردم باید انتخاب کنند.
ما در این مورد چیزی از امام (ره) نشنیده بودیم جز بحثهای ولایتفقیه ایشان. ایشان از سال 48 در نجف بحث ولایتفقیه را شروع کردند. مدتی طول کشید، بعد هم چاپ و منتشر شد.
خب، معلوم شد که ایشان در همین نظام جمهوری «ولایتفقیه» را پذیرفتهاند و این همان چیزی بود که بعداً بعد اسلامی قضیه بود. اینکه شما میگویید قبلاً نظریه دیگری بوده و عوض شده، من خبر ندارم.
شما بهطور معمول همواره تاکید میکنید بر اینکه جمهوریاسلامی از سوی دو دشمن بهخصوص «دو اندیشه» تهدید میشود. یک اندیشه که ریشه در سکولاریسم دارد و یک اندیشه که ریشه در تحجر دارد. هرکدام از اینها بهصورت دو خط موازی یک هدف مشترک را تعقیب میکنند.
تحلیلتان از این منظر به جهت بهکارگیری عنوان «جمهوری اسلامی» برای غلبه همزمان براین دو اندیشه از سوی حضرت امام(ره) چگونه است؟
آن موقعها همین بحث?ها بود. یعنی همان موقع وقتی میخواستیم نظاممان را شکل بدهیم و رفراندوم کنیم. در سوالی که باید از مردم بکنیم. در شورای انقلاب بحث میشد. جمعی میگفتند که فقط جمهوری، بعضی میگفتند جمهوری دموکراتیک، بعضی میگفتند جمهوری اسلامی. چون این در شعارهای مردم آمده بود و کسانی که در صحنهها حاضر بودند و شعار میدادند «استقلال، آزادی، جمهوریاسلامی»?و ما نهایتاً میخواستیم به رای مردم احترام بگذاریم.
کسی هم تا آن موقع مخالفت نمیکرد. اسمهای دیگری هم بود. وقتی که بحثهایمان را خدمت حضرت امام(ره) بردیم، ایشان گفتند که ما جمهوری اسلامی را به رای میگذاریم. همین کار را هم کردند. یعنی با نظر ایشان بود.
در آن موقع ایشان هنوز آنطور نبودند که در اینگونه مسائل نخواهند دخالت کنند، نظرشان را میدادند کسی هم با نظر ایشان مخالفت نمیکرد. اکثریت شورا هم همین را میخواستند. منظور ما هم همین بود.
یعنی هم باید در چارچوب اسلام باشد، هم جمهوری باشد، یعنی باید رای مردم باشد. چون فرض ما براین بود که ملت ما مسلمان است، انقلابمان اسلامی است و شروع نهضت هم برپایه اسلام بود، خواست مردم هم همین بود. ما میخواستیم هم مردم را داشته باشیم و هم اسلام را مردم هم همین را میخواستند و رای بالایی هم دادند.
دشمنان دیروز حضرت امام(ره) و بالاخص لفظ جمهوری اسلامی را همچنان فعال میبینید؟ و چه توصیهای برای مردم و نسل جوان در تقابل با ترفندهای پیچیده آنها دارید؟
میبینم. در آن زمان هم اینها بود. یعنی عدهای جمهوری بدون اسلام میخواستند که آنها هم خودشان سکولار نبودند ولی میگفتند همین کلمه کافی است.
عدهای هم بودند که خیلی صریح میگفتند همین کلمه کافی است، متحجران همان موقع?هم بود. بعضیها موافق جمهوریت هم نبودند، منتها صدای آنها خیلی رسا نبود، چون آنها در انقلاب شرکت نداشتند. اما آن طرفیها زیاد بودند. الان در داخل ایران صدای متحجرین مقداری از آنها بلندتر شده است.
گرچه در فضای جهانی شاید آن صداها بلندتر باشد ولی بله، با یک مقدار تفاوت همین جورها بود. راه ما همان جمهوری اسلامی است. در چارچوب اسلام و با نظر مردم.