ازبکستان/ پیرمردهای شگفتی‌ساز، فاتحان توکیو

تیم ملی فوتبال ازبکستان که در تاریخ 14 خرداد 91 در اولین بازی دور دوم مرحله مقدماتی جام جهانی 2014 در تاشکند میزبان تیم ملی کشورمان خواهد بود تا کنون سابقه حضور در جام جهانی را نداشته و تشنه شرکت در این رقابت‌هاست.

سرمربی: وادیم آبراموف

سرمربی ازبکستان «وادیم آبراموف» سه ملیتی(!) است که از آوریل 2010 جایگزین «میرجلال کاسیموف» اسطوره فوتبال ازبکستان شده. وی در سال 2011 به همراه ازبکستان به عنوان چهارمی جام ملت‌ها نایل آمد و مربی سال این کشور شد. آبراموف در این دو سال در 27 مسابقه رسمی سرمربی ازبکستان بوده و 11 پیروزی، 5 تساوی و 11 شکست کسب کرده که آمار فوق‌العاده‌ای نیست.

بازیکنان کلیدی؛ از جباروف تا احمدوف

بازیکنان کلیدی ازبکستان همان چهره‌های قدیمی و آشنا برای فوتبالدوستان ایرانی هستند. «سرور جپاروف» مرد سال کنونی فوتبال آسیا که در سال 2008 هم به این افتخار رسیده بود کاپیتان و بهترین بازیکن ازبک‌هاست. او این فصل در الشباب عربستان توپ می‌زند. «ماکسیم شاتسکیخ» فوروارد سرشناس سال‌های نه‌چندان دور دیناموکی‌یف هم همچنان در 33 سالگی از ارکان اصلی تیم به شمار می‌رود.

شاتسکیخ با 34 گل زده در 60 بازی ملی، بهترین گلزن فوتبال ازبکستان است و هم‌اکنون در تیم آرسنال کی‌یف بازی می کند. الکساندر گِینریخ، تیمور کاپادزه با بیشترین بازی ملی و ایگور نستروف دیگر یاران قدیمی ازبکستان هستند که همگی از سال 2002 تا کنون در تیم ملی حضور دارند. در کنار تمام این نام‌های بزرگ نباید از «اودیل آخمدوف» مدافع-هافبک 24 ساله ازبک‌ها به سادگی گذشت. زمانی که آخمدوف تازه چهره شده بود حتی شایعه پیوستنش به چلسی هم به گوش می رسید اما نهایتا سر از آنژی ماخاچکالا درآورد که البته در متمول بودن دست‌کمی از چلسی ندارد.

فاتحان توکیو با ذخیره‌ها

در مجموع ازبکستان را باید تیم مسنی دانست که به لحاظ جنس بازی همچنان وامدار فوتبال شوروی سابق است. فوتبالی ماشینی با تکیه بر قدرت بدنی و ارسال پاس‌های خط‌کشی‌شده اما با سرعت و خلاقیت پایین. ازبکستان به رغم سرگروهی نگران‌کننده‌اش در دور اول با 16 امتیاز و پیروزی جالبی که با نفرات ذخیره‌اش مقابل تیم کامل ژاپن در روز آخر به‌دست آورد همواره تیم خوش‌یُمنی برای فوتبال ایران بوده و هیچ‌گاه دردسرساز نشده اما به هرحال شانس سوم صعود از این گروه محسوب می‌شود. براساس سیدبندی‌ها ازبکستان بعد از کره جنوبی و ایران سومین شانس صعود از این گروه است، اما اگر قرار باشد تیمی جای ایران را در میان دو تیم اول گروه اشغال کند و صعود ما را به خطر بیاندازد، آن تیم همین ازبکستان خواهد بود

لبنان/ حریف نرم در زمین سفت

تیم ملی فوتبال لبنان به گواه رتبه‌ای که همین چند روز پیش در آخرین رنکینگ فیفا اعلام شد ضعیف‌ترین و کم‌شانس‌ترین تیم حاضر در مرحله دوم انتخابی جام جهانی 2014 به حساب می‌آید. لبنان در مقطع کنونی «124»اُمین تیم دنیاست که البته نسبت به آوریل سال گذشته که در رده 178 اُم فیفا جای داشتند پیشرفت محسوسی کرده‌اند. آن‌ها نه تنها تاکنون سابقه حضور در جام‌جهانی را نداشته‌اند، که حتی حضور در این مرحله هم برای‌شان تازگی دارد!

سرمربی لبنان «تئو بوکر» آلمانی است که یک بار در بین سال های 2000 تا 2002 هدایت تیم فوتبال این کشور را برعهده داشته و از 2011 ماجراجویی جدیدی را با این تیم آغاز کرده. وی که همسری لبنانی دارد برخلاف دوران نسبتا پرفروغ بازیگری‌اش در دورتموند و شالکه، در عرصه مربیگری رزومه دندان‌گیری ندارد. «الزمالک» مصر و «الوحده» عربستان سرشناس‌ترین باشگاه‌هایی هستند که بوکر زمانی در آنها مشغول بوده.

لبنان از حیث داشتن بازیکن شاخص هم تهی است. اکثر بازیکنان این کشور در لیگ داخلی لبنان بازی می‌کنند. «عباس حسن» دروازه‌بان ذخیره‌شان که در لیگ سوئد توپ می‌زند تنها لژیونر اروپایی آن‌هاست. اما مهم‌ترین بازیکن لبنان بدون شک «رودا انتر» کاپیتان این تیم است که در شاندونگ چین بازی می‌کند. وی با 17 گل زده دومین گلزن برتر فوتبال لبنان به شمار می‌رود که باتوجه به بازنشستگی نفر اول، احتمالا این افتخار به زودی نصیب این بازیکن خواهد شد.

از «یوسف محمد» مدافع باشگاه الاهلی امارات هم می‌توان به عنوان دیگر بازیکن تاثیرگذار لبنان نام برد. وی با 37 بازی ملی، از این حیث رکورددار قرمزپوشان است.

لبنان برای رسیدن به این مرحله، ابتدا در مجموع دو بازی رفت و برگشت 4-2 از سد بنگلادش گذشت و سپس در گروهی که کویت و امارات حذف شدند با 10 امتیاز بعد از کره جنوبی پا به این مرحله گذاشت. نکته جالب، شکست‌ناپذیری این تیم در بیروت و ضعف مفرطش در بازی‌های خارج از خانه بوده. گفته می‌شود کیفیت زمین چمن ورزشگاه بیروت حتی از «حافظیه» هم بدتر است!

شاید به‌یادماندنی‌ترین مصاف ما با لبنان به جام ملت‌های 2000 بازگردد که با دو گل استیلی و گل‌های دایی و باقری 4-0 پیروز شدیم

کره جنوبی/ قرار ملاقات با رقیب همیشگی

کره جنوبی قوی‌ترین حریف ما در راه صعود به برزیل با 8 بار حضور در جام جهانی در میان تمام تیم‌های آسیایی رکورددار است و تنها تیم آسیایی به شمار می‌رود که به نیمه‌نهایی جام جهانی در سال 2002 (سالی که میزبان جام بود) هم رسیده است.

بهترین رتبه کره در رنکینگ فیفا به دسامبر 1998 بازمی‌گردد که هفدهم جهان شد و بدترین رتبه‌اش را درست دو سال قبلش تجربه کرده بود زمانی که در رده شصت و دوم جهان ایستاد! سرمربی آنها «چوی کانگ هی» 52 ساله است که سابقه 40 بازی ملی را در پرونده اش دارد. وی از 2005 تا 2011 سرمربی باشگاه «چونبوک موتورز» کره جنوبی بود و با این تیم به دو مقام قهرمانی «کِی لیگ» و یک قهرمانی لیگ قهرمانان آسیا دست یافت.

کره جنوبی در دور اول مقدماتی جام جهانی 2014 با 13 امتیاز به عنوان سرگروه راهی این مرحله شد. نکته جالب همگروهی کره با لبنان و نتایج عجیب بازیهای رو در روی شان بود. کره در بازی رفت که میزبان بود با 6 گل لبنان را بدرقه کرد اما در کمال ناباوری در بیروت مغلوب این تیم شد.آخرین رویارویی ما با کره مربوط به جام ملتهای 2011 می شود که با افشین قطبی نمایش پرانتقادی در مقابل‌شان ارائه دادیم و در نهایت 1-0 شکست خوردیم. البته در آن بازی «چو کوآنگ رائه» سرمربی کره بود.

ستاره‌های کره

شاید بتوان پارک جی سونگ را همچنان معتبرترین فوتبالیست کره‌ای شاغل در اروپا دانست که البته او هم بعد از جام ملت‌ها در اوج از بازیهای ملی خداحافظی کرد. دو تن از ستاره‌های روی بورس این روزهای کره «دونگ وُن ژی» و «کو جا چول» هستند که هردو جوان در جام ملت‌ها چهره شدند. اولی در ساندرلند زیر نظر مارتین اونیل و دومی در آگزبورگ آلمان توپ می‌زنند. پارک چو یونگ هم دیگر بازیکن سرشناس کره است که زیر سایه فان پرسی و سایر مهاجمان پرآوازه آرسنال فرصت خودنمایی پیدا نکرده. از بازماندگان نسل های پیشین فوتبال کره که هنوز در رده ملی دوام آورده‌اند می‌توان به «چا دو ری» بازیکن سلتیک و «لی دونگ گوک» اشاره کرد که این آخری در چند نوبت سابقه گلزنی به ما را هم دارد!

به‌طور کلی کره تا دلتان بخواهد لژیونر«موثر» دارد. «پارک جو هو» جانشین لی یونگ پیو و یکی از کشف‌های تازه فوتبال کره است که این روزها تماشاگر بازی‌های پرفروغش به همراه بازل در چمپیونزلیگ هستیم. پیشرفت چشم‌بادامی‌ها در یکی دو دهه اخیر به قدری بوده که حالا کمتر کسی به عدم کامیابی آنها در صعود به جام جهانی فکر می‌کند

قطر/ از خودمان است... از گروه خودمان!

از تیم ملی قطر به‌خاطر همگروهی‌اش با ایران در مرحله اول مقدماتی جام جهانی 2014 بیشتر از سه تیم دیگر شناخت داریم. قطر تاکنون سابقه شرکت در جام‌جهانی را نداشته ولی در یک دهه اخیر سران این کشور سرمایه هنگفتی را به پای فوتبال ریخته‌اند که نهایتا منجر به میزبانی جام جهانی 2022 هم شد. اولین بازی رسمی تیم ملی قطر در سال 1970 و در مقابل بحرین برگزار شد که به شکست 2-1 آن‌ها انجامید. بهترین برد این کشور دو نتیجه مشابه 8-0 مقابل افغانستان و لبنان در سال‌های 1984 و 1985 بوده و سنگین‌ترین شکست‌شان به سال 1973 مقابل کویت بازمی‌گردد با نتیجه 9-0!

مربیگری با 19 سال سن!

سرمربی فعلی قطر «پائولو اوتوری» 55 ساله است که دوازدهمین مربی برزیلی تاریخ این کشور به حساب می‌آید. وی به ادعای بیوگرافی‌اش 36 سال سابقه مربیگری دارد که با توجه به سن و سالش با عقل جور درنمی‌آید! او تقریبا در تمام تیم‌های معتبر باشگاهی برزیل –حداقل- یک دوره حضور داشته. از فلامینگو و سائوپائولو گرفته تا گرمیو، سانتوس و کروزیرو. وی دو مرتبه هم در سال‌های 1997 و 2005 با کروزیرو و سائوپائولو قهرمان جام «لیبرتادورس» شده و حتی با سائوپائولو تجربه حضور در جام باشگاه‌های جهان را هم به‌دست آورده که در نهایت با برتری 1-0 مقابل لیورپول به مقام قهرمانی رسیده. وی در اروپا سرمربی بنفیکا لیسبون پرتغال بوده که البته دستاورد چشمگیری نداشته. او همچنین در قطر در دو نوبت سرمربی الریان بوده و پیش از هدایت تیم ملی بزرگسالان، عهده‌دار مسئولیت تیم المپیک قطر بوده است.

اوتوری که تازه یک ماه است این پست را پذیرفته خوب می‌داند در شرایطی که کاسه صبر سران فوتبالی کشورهای عربی همواره در حال لبریز شدن است در صورت کسب نتایج ضعیف حتی این رزومه پربار هم به کمکش نخواهد آمد چرا که هموطنش «لازارونی» هم کم کسی نبود اما تنها 4ماه روی نیمکت قطر دوام آورد!

بازیکنان کلیدی؛ ستاره‌های وارداتی

تیم ملی قطر از سه بازیکن خارجی که تبعه این کشور شده‌اند سود می‌برد. شماره 4 «لورنس کوآیه» که اصلیتی غنایی دارد. او که سابقه بازی در باشگاه «سنت‌اتین» فرانسه را داراست حتی برای تیم ملی زیر 18 سال غنا هم بازی کرده ولی از سال 2010 به عضویت تیم ملی قطر درآمده. «فابیو سزار» برزیلی که در اودینزه و ناپولی ایتالیا هم توپ زده و در سال 2008 اولین بار برای قطر به میدان رفت. وی هم‌اکنون بازیکن الریان است. و «سباستین سوریا»ی اروگوئه‌ای که قدیمی‌ترین فوتبالیست خارجی این کشور است و تاکنون در رقابت‌های مختلف جلوی ما صف‌آرایی کرده.

بهترین بازیکن اصل‌ونسب‌دار قطر هم «خلفان ابراهیم» بازی‌ساز 24 ساله باشگاه السد است که یک بار در سال 2006 مرد سال فوتبال آسیا شده و در همین آخرین بازی قطر در ورزشگاه آزادی هم دروازه رحمتی را گشود.

شانس صعود: حوالی صفر

قطر در دور اول با 10 امتیاز و بدون شکست، بعد از ایران راهی این مرحله شد اما به‌طور کلی وقتی به نتایج این تیم می‌نگریم متوجه شاهکار خاصی از جانب آن‌ها نمی‌شویم. دو پیروزی مقابل اندونزی ضعیف‌ترین تیم گروه و چهار تساوی مقابل ایران و بحرین، آماری نیست که با اتکا بر آن بشود شانس ویژه‌ای برای زرشکی‌پوشان قائل شد