تصور این بود که دیدار راه آهن برابر استقلال، نبردی تماشایی است بین هنکه و میاچ. نبردی که یک نیمه تماشایی داشت و یک نیمه کسل‌کننده. شاید دایی و مظلومی، بین دو نیمه توجهی به نظرات دستیاران خود نداشتند!
1-راه آهن برابر سیستم 2-4-4 دیاموند استقلال، از سیستم 1-3-2-4 استفاده کرده بود ولی در دقایقی زیادی از دیدار می‌توانستیم این تیم را با چیدمان 1-4-1-4 ببینیم. زوج پاشایی و کاظمی روی کاغذ در میانه میدان قرار داشت ولی در طول دیدار با توجه به تاکتیک "پرس در نیمه زمین حریف"، کاظمی بعنوان "پرس‌کننده" در کنار 3 هافبک سرعتی راه‌آهن دیده می‌شد و پاشایی به تنهایی در جلوی خط دفاع می‌ایستاد.
استقلال اما بازهم با سیستم 2-4-4 دیاموند در زمین مستقر شده بود ولی تفاوت اساسی این تیم با دیدارهای گذشته در راس لوزی میانی بود. جایی که پیش از این زندی خلاق و باهوش قرار داشت. بازیکنی با مهارت ارسال پاس‌های مختلف (پاس عرض، پاس در عمق، پاس قطر به درهای مخالف و...). ولی در این دیدار یوسفی در راس لوزی میانی استقلال ایستاده بود. یوسفی مهارت مناسبی در حرکات پا به توپ در عمق، شوت‌های از راه دور و اضافه شدن به خط حمله دارد ولی برای رسیدن به نقطه‌ای که بتواند از این مهارت‌ها استفاده کند لازم است مهاجمین با حرکت به سمت "درهای مدافعین میانی و کناری" برای او فضاسازی کنند ولی این شرایط در طول دیدار مشاهده نشد.
2- پرس در نیمه زمین حریف، تاکتیک مناسبی برای مقابله با ساختار تهاجمی استقلال بود. مدافعین و هافبک دفاعی این تیم زیر فشار هافبک های راه آهن نمی توانستند توپ را سالم به یوسفی و حیدری بعنوان "بازیسازان نهایی" برسانند. راه آهن با استفاده از این تاکتیک، تیم برتر میدان در نیمه اول بود. معدود توپ‌هایی که به خسرو حیدری در سمت راست رسید، با سازماندهی دفاعی مناسب راه‌آهن خنثی شد.
گل اول استقلال زمانی به ثمر رسید که "فشار روی توپ" در یک‌سوم دفاعی راه‌آهن کم شد. نکته کلیدی این گل، موقعیت 3 در مقابل 3 در هیجده‌قدم راه‌آهن بود. برهانی، میداوودی و جی لوئید در برابر 3 مدافع راه‌آهن و این یعنی شانس بالا برای گلزنی.
4بازیکن سرعتی در خطوط تهاجمی راه‌آهن بیانگر تاکید این تیم برای رسیدن به عمق دفاع استقلال بود. کلید این برنامه در دستان بهادر عبدی بود. بازیکنی که می‌بایست از فضای ایجاد شده توسط مجتبی شیری استفاده کند. گل اول از همین فضا به ثمر رسید. فضای برابر خط دفاع استقلال، منطقه‌ای است که می‌تواند برای این تیم خطرناک باشد بخصوص در صورت استفاده حریف از یک مهاجم سرعتی که موجب عقب بازی کردن مدافعین میانی استقلال می‌شود.
گل های دوم هر دو تیم روی ضربات ایستگاهی به ثمر رسید ولی هر کدام نکته ویژه‌ای داشت. روی گل راه‌آهن ،
اول می‌بایست به عمق دفاع این تیم در موقعیت کاظمی اشاره کرد که منجر به ضربه کرنر شد. و نکته دوم، ضعف رحمتی در خروج از دروازه.
روی گل دوم استقلال، مهارت زندی نکته مهمی است. این دومین بار در دو ماه اخیر است که زندی با ضربات ایستگاهی خود استقلال را از شکست نجات داده است. در برابر سایپا و این بار برابر راه آهن. این نکته یک هشدار برای حریفان استقلال است که در اطراف باکس جریمه خود مرتکب خطا نشوند و یک امیدواری برای استقلال تا بتواند اینگونه ضعف ساختار تهاجمی خود (در غیاب جباری) را جبران کند.
نکته آخر، حضور بازیکنان جوان در ترکیب راه آهن بود. به طور مثال مجتبی شیری، آقای گل لیگ امیدهای تهران در دو فصل پیش بود و دایی این جوان کم نام و نشان را به عباسفرد و رزاقی‌راد ترجیح داده بود. فرمولی که صبا را به موفقیت رسانده است. از این جوان‌ها در فصل آینده بیشتر خواهیم شنید