لیگ فوتبال دهم پایانی تلخ برای شیوه خاص عدالت گستری محمود احمدی نژاد در حوزه فوتبال بود؛ پایانی که باعث شد بتوان به رئیس دولت این پیغام را داد که همیشه ساده ترین راه، بهترین راه نیست و نمی توان برای رسیدن به ایده آل ها، همه مسیرها را دور زد که اگر چنین بود، توسعه یافتگی نیاز به سالها برنامه ریزی و سختکوشی نداشت و در همین فوتبال، ایران سرآمد جهان بود و وعده دکتر مبنی بر حضور تیم ایران در جمع چهار تیم جام جهانی 2010، با عدم صعود ایران به این رقابت ها، رنگ نمی باخت. اما اگر بر این شیوه هنوز اصراری وجود دارد، می توان دو تیم دیگر را همچون پاس و پیکان خصوصی کرد.
سیاست غلط انتقال تیم های ساکن در استان تهران به سایر استان ها یکی از شعارهایی بود که دولت نهم با اصرار فراوان به آن پرداخت و هر چند ابتدا با استقبال شهرستانی ها، چنین متبادر شد که این رویکرد یک اتفاق مثبت و حرکتی در جهت احیای تیم های استانی بوده که علی رغم حضور در لیگ برتر، از فقر تماشاگر و طرفدار رنج می برند و البته امکانی برای معرفی ستاره های فوتبال دیگر استان ها در سطح حرفه ای فوتبال ایران است، اما مرور زمان نشان داد نباید به نتایج مقطعی دل خوش کرد و در بلندمدت اتفاقاتی وارونه با دستاوردهای تبلیغاتی ابتدایی حاصل آمد.
پاس تهران که با رفتن مصطفی آجورلو، مدیر موفق این مجموعه از نیروی انتظامی، مشخص شد قرار است در مسیر انحلال قرار بگیرد، با رایزنی همدانی های دولت و برخی دیگر از مسئولان به این استان هدیه داده شد و پروژه ای کلید خورد که خوشبختانه وسعت فراوانی نیافت. اما هزینه قابل توجهی در برداشت. پیکان هم با فاصله ای قابل ملاحظه راهی قزوین شد تا قزوینی ها در تیم داری از همدانی ها عقب نیفتند و در آخر، این شاهین پارس جنوبی بود که اندکی آن طرف تر تقدیم بوشهری ها شد.
اوضاع در ابتدای امر مناسب به نظر می رسید و همه راضی بودند اما وضعیت قابل قبول این تیم ها چندان دوامی نداشت و آهسته آهسته عوارض طرحی که عقبه کارشناسی قابل دفاعی نداشت، بروز و نمود پیدا کرد.
مهم ترین مصیبتی که مدیران این باشگاه ها دچارش بودند، عدم تعریف ردیفی برای پرداخت اعتبارات میلیاردی مورد نیاز برای اداره شان بود. استانداری ها و نهادهای دولتی که ردیف های بودجه شان کاملاً مشخص است، در قبال اینکه باید از کدام محل چندین میلیارد تومان را در چند فقره چک برای اداره تیم هزینه نمایند وا مانده بودند و با محدودیت های قانونی روبرو بودند که با تصویب برنامه پنجم توسعه کشور که بر مبنای آن پرداخت هزینه از اعتبارات دولتی برای ورزش حرفه ای ممنوع شده، این محدودیت به مسدودیت مبدل شده و با ساختار ناقص حرفه ای گری فوتبال ایران، کار به جایی خواهد رسید که باشگاه های مذکور محتاج هزینه های اولیه شان باشند.
مشکل دیگر هم هزینه هایی بود که شکست های این تیم برای مسئولان استان ها به همراه می آورد و ایشان که تصور می کردند یک پوئن تبلیغاتی مناسب به دست آورده اند را با چالشی جدی و مستمر در طول سال روبرو ساخته بود که نه جرات پس دادنش را داشتند و نه توان حفظ کردنش به چشم می خورد.
همین مسائل و همچنین کشف هزار و یک پدر و مادر برای تیم های انتقال یافته به استان ها و در نتیجه شکل گیری مدیریت های متزلزل در این باشگاه ها باعث شد، این تیم ها روی چمن لیگ برتر دهم هم نتوانند کاری از پیش ببرند و پس از حضور قابل هضمی که در ادوار گذشته لیگ برتر داشتند، چوب آزمایش و خطای دولت را خوردند و به لیگ یک رفتند. اگرچه شاهین با اختلافی میلیمتری در لیگ برتر باقی ماند و یک سال آوانس گرفت، اما همدانی ها و قزوینی ها به اندازه بوشهری ها خوش شانس نبودند و تیم هایشان که همان پاس و پیکان باشد، خیلی راحت سقوط کردند و اینچنین بود که یکباره سیاست توزیع عدالت در فوتبال از طریق تمرکززدایی تیم های ورزشی و بخشیدن به استان های دیگر شکست خورد.
حال با آنچه در روز دیگر لیگ برتر دهم قطعیت یافت، مردم قزوین و پاس قطعاً احوال خوشی ندارند و از رئیس دولت توقع دارند فکری به حال این عزیزان بکند تا روحیه ایشان بهبود یابد و پس از سقوط آزاد تیم های اهدایی به دستور رئیس جمهور، یک اقدام مشابه رخ دهد. اما کدام تیم ها را در این اوضاع می توان اهداء کرد؟ پاسخ روشن است: استقلال و پرسپولیس.
این دو تیم که رئیس جمهور نزدیک به دو سال پیش دستور خصوصی سازی اش را داده بود، هنوز خصوصی نشده و شرایطش برای واگذاری فراهم است و اگر به لیگ یک هم سقوط کند، اتفاق خاصی نمی افتد که اگر قرار بود بیفتد، برای پاس با پنجاه سال سابقه می افتاد. آقای احمدی نژاد باید مدنظر داشته باشد قزوینی ها علاقه خاصی به پرسپولیس و به خصوص سرپرستش حبیب کاشانی دارند و مدیریت استقلال را هم پس از انتقال می توانند همچون مدیریت پاس به کاظم اولیایی بسپارند. پیشنهاد خوب و عملی تر از چهارمی ایران در جام جهانی است، امیدواریم آقای رئیس جمهور رویش فکر کند