ایستگاه سوم نزدیک است، لشگر آبی‌پوشان پس سپری کردن دو نبرد نخستین به خاکریز سفید و سبزپوشان اصفهان رسیدند. ذوب‌آهن اصفهان تیمی قابل احترام است و البته به لحاظ فنی با کسب دو عنوان نایب‌قهرمانی در لیگ برتر و یک قهرمانی جام حذفی طی دو سال اخیر ثابت کرده که در شرایط مطلوبی قرار دارد.
حضور به عنوان یکی از 8 تیم برتر در مرحله یک‌‌‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان آسیا هم تصدیق‌کننده مطلب فوق است. اما استقلال همیشه استقلال است.
رقیب هرقدر قدرتمندتر باشد شکست آن حلاوت بیشتری دارد. استقلال بارها ثابت کرده در شرایط سخت و ثقیل آوردگاه‌های داخلی و حتی خارجی می‌تواند کارهای خارق‌العاده‌ای انجام دهد. نبرد پنجشنبه آبی‌پوشان محبوب پایتخت هم از این قاعده مستثنی نیست.
شاگردان مظلومی با عزمی راسخ رهسپار اصفهان شدند و این مهم در چهره تک‌تک آنها هویداست. هرچند نیک می‌دانیم که استقلال برای استقلال شدن نیاز به فرصتی بسیار افزون‌تر از سه یا چهار هفته دارد اما مطالبات هواداران هم در جای خود همیشه به حق است و انتظار دارند تیم محبوب‌شان در هر میدانی و با هر بضاعتی خودش باشد، استقلال باشد که قطعاً به زود چنین خواهد شد.
نامی که رعب بر اندام هر رقیبی می‌اندازد. این واقعیتش غیرقابل کتمان است و با تمام احترامی که برای رقیب قائلم بر این امر واقفیم که نگاه رقبا به استقلال همواره متفاوت و همراه با احتیاط و نگرشی تدافعی است.
در بازی اصفهان جدای از نتیجه آن امید می‌رود که استقلال نسبت به دو دیدار اول خود پیشرفت کیفی داشته باشد و این حداقل انتظاری است که مردم از تیم و کادرفنی آن دارند.
هر روز که می‌‌گذرد شناخت کادرفنی به تک‌تک نفرات بیشتر می‌شود و بالعکس، دل‌ها بیشتر به هم نزدیک می‌شود و زنجیر اتصال لاجوردی‌پوشان مستحکم‌تر.
هواداران صبر پیشه کردند و به آینده روشن نگاه می‌کنند، آینده‌ای که با سوت پایان بازی فوق نمود نخواهد داشت ولو اینکه نتیجه به کام ما نباشد.
افزایش قدرت فنی، بدنی و روانی باید بازی به بازی ملموس‌تر شود و در این اثناء رسیدن به این مهم وظیفه خطیر بازیکنان و کادرفنی است. امیدوارم پس از اتمام نبرد سنگین اصفهان پرچم‌های آبی برافراشته شود و البته ابتدا برنده اخلاق باشیم و اگر خواست خدا بود برنده میدان مسابقه.
پیشاپیش از هوادارانی که در فولادشهر حاضر خواهند شد تا نیلوفری‌پوشان احساس تنهایی نکنند سپاسگذاری و بسیار امیدوارم به شادمانی آنها ...