برای آنهایی که مثل من به میانه‌های دهه پنجم عمر رسیده‌اند و خاطرات کودکی‌شان با نشستن روی سکوهای سیمانی ورزشگاه شیرودی گره خورده، نام «بهتاش فریبا» یادآور بهرام افشاری و پتر چک ایران و سریال پایتخت نیست. بهتاش فریبا نه در فیلم و سریال که در زمین فوتبال دیده‌ایم. برای نسل من، بهتاش فریبا هنوز همان هافبک خوشفکر، دو پا و شوتزنی است که گل استثنایی و کم نظیرش به هما از فاصله 35 متری را هیچ وقت فراموش نمی‌کنم.
بهتاش فریبا یکی از استعدادهای بزرگ نسل سوخته فوتبال ایران است. نسلی که به خاطر وقایع جنگ تحمیلی، تعطیلی لیگ سراسری و به حاشیه رفتن فوتبال، آنچنان که شایسته‌شان بود، قدر ندیدند. وقتی تیم ملی ایران در سال 1978 به عنوان تنها نماینده دو قاره آسیا و اقیانوسیه، برای اولین بار به جام جهانی راه یافت، هافبک جوانی بود که کمی قبل‌تر با تیم ملی جوانان، قهرمان آسیا شده بود. با این حال بهتاش جوان که با هر دو پا شوت می‌زد و سانتر می‌کرد، آنقدر چشم حشمت مهاجرانی را گرفته بود که مربی تیم ملی را متقاعد کند که او را همراه تیم به آرژانتین ببرد.
هافبکی که از راه‌آهن فوتبال را آغاز کرده بود و در استقلال چهره شد، در دوران کوتاه فوتبالش فقط شانس حضور در 2 تورنمنت را داشت؛ یکی انتخابی المپیک 1980 که بهتاش فریبا یکی از بازیکنان ثابت تیم ملی بود. در آن دوره تیم ملی ایران به المپیک راه یافت اما در اعتراض به سیاست‌های شوروی سابق و اشغال افغانستان، المپیک مسکو را تحریم کرد. دومین تورنمنتی که بهتاش در تیم ملی تجربه کرد، جام ملت‌های 1980 آسیا بود که در کویت تبدیل به اولین بازیکن تاریخ تیم ملی شد که در یک بازی 4 گل می زند و در پایان هم با اینکه در پست هافبک به زمین می‌رفت، به عنوان آقای گل جام ملت‌ها معرفی شد و بعد از آن فقط یک بار فرصت پیدا کرد که در آخرین سال فوتبالش در یک بازی دوستانه با پیراهن تیم ملی به میدان برود و بدین ترتیب کارنامه ملی او با 12 گل زده در 15 بازی ملی، برای همیشه بسته شد.
در دوره‌ای که خبری از قراردادهای میلیاردی در فوتبال نبود و بازی کردن برای کسی نان و آب نمی‌شد، بهتاش فریبا در 31 سالگی کفش‌ها را آویخت تا در اوایل دهه هفتاد که به عنوان دستیار نصرالله عبداللهی به نیمکت استقلال بازگشت. او در سال‌هایی که لباس مربیگری پوشید به اندازه دوران فوتبالش موفق نبود اما خاطره درخشش او در دهه پنجاه و شصت، همچنان با فوتبال‌دوستان قدیمی همراه است. در خاطرات خاک گرفته نسل من، بهتاش فریبا هنوز آبیپوش است.